Het is net als in de film

Onwerkelijk. Dat is het woord dat ik zou gebruiken voor de situatie op dit moment. Het coronavirus heeft ervoor gezorgd dat we in sociale isolatie moeten leven. Het virus leek een tijd heel ver weg totdat het ineens in Italië opdook. Maar ook toen voelde het nog niet als iets ernstigs. We gingen gewoon door met ons dagelijkse leven en er werden simpele maatregelen genomen zoals het gebruik van handgel en het niet meer schudden van handen. Dat laatste voelde nog wat raar omdat er net iemand jarig bleek te zijn op het werk. Over werk gesproken. Anderhalve week geleden zaten we daar nog allemaal in de veronderstelling dat we in groepen zouden rouleren met thuiswerken. Later op diezelfde dag werd ineens besloten dat iedereen vanaf dat moment moest gaan thuiswerken. Ik ging met een vreemd gevoel en een beeldscherm onder mijn arm naar huis. Mijn eerste gedacht: nu is het menens. En dat bleek ook het geval te zijn. Ik volgde het nieuws bijna ieder moment totdat ik er buikpijn van kreeg. Toen ik hoorde dat ook alle kinderopvangcentra gingen sluiten, raakte ik in paniek. Begrijpelijk dat ze moeten sluiten, maar hoe moeten we beiden thuiswerken én op een dreumes van 16 maanden letten? Ze kan zich niet langer dan een halfuur zelf amuseren, laat staan een hele werkdag. Haar bezighouden is al een fulltime baan. Ik heb er slecht van geslapen. Maar we konden niet anders dan eraan toegeven. Thuisblijven is de enige optie om het coronavirus niet te laten verspreiden. Inmiddels hebben we de eerste ‘social distance’ week achter de rug. Het was vooral mentaal erg zwaar maar ik begin te wennen aan deze tijdelijke situatie. Ik kan op dit moment alleen maar hopen dat deze enge film snel afgelopen is. Iedereen veel sterkte en zorg goed voor jezelf en elkaar.

Liefs, Michelle