Schrijven is durven

Onlangs las ik het boek ‘Durf te schrijven’ van Carry Slee. Naast de handvaten die het boek biedt om te beginnen met schrijven, heeft de rode draad me aan het denken gezet. Want waarom begin ik nu – op mijn eenendertigste – pas met schrijven?

Al mijn hele leven schrijf ik korte stukjes tekst over gebeurtenissen die ik meemaak of hoe ik me voel in een bepaalde situatie. Meestal doe ik dit in een notitieboekje maar als ik dat niet bij me heb zet ik het in de notities van mijn telefoon. Hier doe ik verder niets mee. Ook de ideeën voor verhalen die ik heb, waren tot voor kort alleen maar aanwezig in mijn hoofd. Waarom durfde ik hier niks mee te doen?

There is no wrong or right, just write.

Wat als ik niet goed genoeg ben? Wat als de lezer het niks vindt? Wat als ik er heel veel tijd in steek en het toch niks wordt? Voorbeelden van vragen die regelmatig door mijn hoofd gingen. Na veel nadenken heb ik besloten dat de antwoorden op deze vragen me niks kunnen schelen. Ik moest het gewoon doen!

Nu ben ik mijn eerste verhaal aan het schrijven en het geeft me zoveel plezier! Dit had ik veel eerder moeten doen. Ook mijn ‘hersenspinsels’ ga ik met de buitenwereld delen in de vorm van columns. Het is een grote stap en het voelt nog wat onwennig. Maar schrijven zorgt naar mijn mening voor verbinding. Dat is het belangrijkste. Of dat nu steun, begrip of een discussie is. En het maakt niet uit op welk moment in het leven je begint met wat je graag doet. Zolang je het maar doet.

Liefs, Michelle