Herinneringen

Ik heb veel herinneringen aan mijn jeugd. En daar denk ik regelmatig met veel plezier aan terug. Zoals de zaterdagochtenden in de lente. Mama regelde alles in en om het huis en ik mocht uren spelen. Maar ook de avonden in de aanloop naar Kerstmis zijn me altijd bijgebleven. Samen de kerstboom optuigen met de meest bonte kerstballen. Op mijn verjaardag bakte mama een cake in de vorm van een kerstboom die ik vervolgens mocht versieren met glazuur en snoepjes.

Als ik zo aan vroeger denk komen er nog meer herinneringen naar boven. De logeerpartijtjes bij opa en oma met mijn neefjes van dezelfde leeftijd. En ik weet nog goed dat ik wakker werd als mijn ouders een avond weg waren geweest en de oppas naar huis ging. Het gepraat in de gang en het fijne gevoel dat ik kreeg omdat ze weer thuis waren. Dat ik te moe was om nog iets te zeggen als mama me een nachtkus kwam geven. Maar ook dat ik altijd met de sieraden van mama mocht spelen en haar kleding mocht aantrekken (wat natuurlijk veel te groot was).

Mijn verjaardagsfeestjes met kinderen uit mijn klas, de vakanties aan het Gardameer en de lekkere witlofsalade van mama (die ik nog steeds niet precies kan namaken). De herinnering aan mama die iedere dag na het avondeten bij de open haard kwam zitten. De blauwe schort nog om haar middel gebonden. Ik weet het nog zo goed.

Maar het zullen nooit genoeg herinneringen zijn. Ik zou er meer willen hebben, zodat die negen jaar met mama misschien langer lijken. Gelukkig heb ik veel foto’s die de herinnering aan haar levendig houden. En als ik even niet meer weet hoe haar stem klonk dan kijk ik naar oude videobeelden. Het liefst had ik alles onthouden van vroeger, maar er zijn nieuwe momenten bijgekomen weer voor mooie herinneringen zorgen. Zo maakt het oude plaats voor het nieuwe. En ik koester wat ik wel nog weet.

Liefs, Michelle