Carnavalskriebels

Carnavalszondag, 25 jaar geleden. Daar stond ik dan, in vol ornaat op de carnavalswagen van de prins. Inclusief tule rok en witte laarsjes met hakken. Prachtig vond ik het. Carnaval is er bij mij met de paplepel ingegoten. Toen ik pas een jaar was droeg ik al mijn eerste carnavalskostuum. Op mijn vijfde werd ik mascotte bij de carnavalsvereniging van het dorp waar ik ben opgegroeid en niet veel later danste ik mee met de dansmariekes. Maanden voorafgaand aan de carnaval begonnen we al met trainen. En in de weken voor de carnaval was er elk weekend wel een galazitting of prinsenproclamatie waarbij we moesten dansen. Dat was een erg leuke tijd. Maar als tiener stopte ik met dansen en wilde ik gewoon carnaval vieren. Van de donderdag voor carnaval tot en met carnavalsdinsdag was ik wel ergens carnaval aan het vieren. Weer een jaar of vijf later vierde ik nog maar maximaal twee dagen carnaval. En nu meestal nog maar één dag. Maar zodra ik in de periode voor carnaval de muziek hoor en iedereen verkleed zie rondlopen, krijg ik kriebels in mijn buik. Tijden veranderen, maar de carnavalskriebels zullen altijd blijven.

Liefs, Michelle