Een onverwachts verdrietig moment

Afgelopen week, toen ik Linn bij de kinderopvang had opgehaald, hoorde ik op de radio een nummer van Marco Borsato. Ik heb niet zoveel met Nederlandstalige muziek maar sommige liedjes van Marco Borsato bezorgen me kippenvel. Zo ook dit nummer. De muziek maakte iets los en zonder dat ik het doorhad reed ik richting de begraafplaats waar mijn moeder begraven ligt. Ik kom er zelden en meestal alleen als ik écht behoefte heb om te gaan. Dit was zo’n moment. Linn was bij me en dat was een fijn gevoel. Ik pakte haar uit het autostoeltje en liep met haar over de begraafplaats. Het was een zonnige namiddag met een lekker windje. Linn keek vooral naar de bomen en de lucht. Ik zag hoe anders de begraafplaats eruitzag. Veel oude graven waren weg, zelfs van ‘bekenden’. Een raar idee vond ik dat. Alsof ze nu echt weg zijn terwijl ze al jaren dood zijn. Ondertussen kwam het graf van mijn moeder in zicht. En naarmate ik dichterbij kwam, werd mijn verdriet groter. Ik knielde neer bij het graf met Linn dicht tegen me aan. Er klonk een enorme snik in mijn keel. Zo eentje die je wel eens in films ziet en waarbij je denkt: Kan het gesnik nog nepper? Linn keek me raar aan maar ik kon het niet tegengaan. Er volgde een stortvloed aan tranen. Een paar minuten later stopte de tranen en knuffelde ik Linn. Ik stond op en liep rustig terug naar de auto. In gedachten was ik verbaasd over dit onverwachts verdrietige moment. Alsof er geen tijd verstreken is, terwijl we inmiddels 22 jaar verder zijn…

Liefs, Michelle